Zelzele yaralarını konser ile sarmak: Tamino Türkiye tipi

Eda Özgür Kılınç

Yazımın başlangıcını Feyruz – Habbaitak Be El Saif ile yapmak istedim. Yani aslında bu yazıyı kaleme alırken dinlediğim müzik ile. Tamino ile iştirakleri bir oldukça fazla olunca, bu yazıya eklemem aşağıdaki sebeplerle, kaçınılmaz oldu sevgili okurlar:

Bir; Tamino’nun etkilendiği en değerli müzisyenlerden birisi de kuşkusuz Feyruz;

İki; babaannesi Lübnanlı

Üç; bu yıl mart ayında gerçekleştirdiği İstanbul konserini depremzedelere adadı ve konserin tüm gelirini depremzede müzisyenlere bağışladı (o güne kadar en kalabalık konseri, İstanbul konseriydi. Müzik mesleğinin başında genç bir müzisyen için, yaptığı takdire şayan “shoukran ktiir habibi”). Sarsıntıdan en çok etkilenen ilimiz Antakya olunca ve Antakya tarihi olarak bir Arap kenti olunca, Feyruz’un kentteki tesirini varsayım edebilirsiniz. Bir kenti topyekun kaybetmenin acısı karşısında (bkz. solastalji), Antakyalıların sığındığı tasa Feyruz – Habbaitak Be El Saif müziğinde somutlaştı sanıyorum. Kendini fahri Antakyalı olarak kabul eden biri olarak, bu müziğe ben de sığındım.

Deprem bölgesine sıklıkla gittim. Gitgide gereksinimlerin daima değiştiği ve dönüştüğü, insanlık ismine hissedilebilen tüm hisleri birebir anda hisseden, milletlerarası ve ulusal dayanışma ile büyüyen, sıklıkla tükenen, gelecekle belirsizleşen lakin her durumdan güçlenerek çıkan-öldürmeyen güçlendirir-, daha ne kadar güçlenmemiz gerektiğini bilmeyen Sisifoslardan biri de ben oldum (sürekli orada yaşayan, yükü pek çok kez daha ağır olan Sisifoslara şükranla).

Neden sonra pek alışılmış müzikten medet umdum fakat hareketli konserler değildi tercihim, çünkü içimde kıramadığım bir yas hissi mevcut bir müddettir. Pek olağan Tamino yasımı yaşamama hürmet duyan bir musiki icra edince, onun müziklerine tutundum ve “kaç sefer müziklerinin notalarında kendimi unutmayı denedim” (Lübnanlı muharrir Halil Cibran’a göndermem olsun; “kaç defa kitapların sayfaları ortasında kendimi unutmayı denedim”).

Mart ayında depremzede müzisyenlere gösterdiği, etik prensiplere yakışır formda, bunu kendisinin söz etmediği, büyük jest sonrası tekrar Türkiye’ye gelecekti ‘habibi’; Ankara, İzmir ve İstanbul konserlerine. 17 Eylül’de Türkiye turnesi tamamlandı. Artık dedesi ünlü müzikçi Moharam Fouad’ın memleketi Mısır yolunda; bu hafta Kahire’de iki defa sahneye çıkacak. Avrupa’daki fanlarının yüreklerini ne sebeple dağlıyor bilmiyorum -acıları yarıştırmak değil niyetim ama ‘Avrupalı’ acıları sahiden anlamaya çalışıyorum, acılarına özendiğim doğrudur- lakin Mısır’da da acı ile kavrulacak Ortadoğu’nun Mısır sakinleri.

İkinci albümü Sahar -Türkçe Seher- albümünü Ankaralı ve İzmirli dinleyiciler birinci kere canlı dinleyeceklerdi. Ankara biletleri vaktinden evvel tükendi. Ankara’da konser her vakit olduğu üzere tekrar ayinde hissettirdi bizi. Müziklerinin sonuna eklediği Frederik Daelemans çellosu ile eşgüdümlü glossolalia ile ruhlarımız gökyüzünde birleşti sanırım; o efsane falsettolar ile küle döndük.

Deprem travmamı müzikle hafifletme güdüm beni İstanbul’a götürdü sonra. Bu konserde albümde olmayan, sanıyorum yakın vakitte bir tekli ile bize duyuracağı Babylon’u söyledi (ilk kere İzmir’de söylediği). Bu müzik da ağlatınca beni, kesin bir ‘büyücü’ olduğu hissi hasıl oldu.

Yara sarma tanımı olarak, Tamino temsilinde, müzikten bahsetmek istedim. Sarsıntı bölgesinde bayanların inançlarına tutunarak yaralarını sarabildiklerini öğrendim. Sonra aklıma Jimi Hendrix geldi, şöyle demişti; “Music is my religion-müzik benim dinim”. Yaranızı saramamışsanız şimdi, tahminen işe fayda. Tahminen de kendi yarasını uygunlaştırmak için diğerlerinin yaralarını saran Chiron üzere olarak; bölgede birinci günden beri çalışan depremzedeler gibi…

Keder ummanına dalmak ve bir çeşit katharsis için buyrunuz.