Gülten Dayıoğlu: Cumhuriyet’in 100. yılında sanat hayatımın 60. yılına erişmek büyük onur
Ecem Kodak
Çocuk edebiyatının kıymetli isimlerinden Gülten Dayıoğlu, sanat hayatında 60 yılı geride bıraktı. Günümüze dek 91 eser kaleme alan Dayıoğlu, “Türkiye’de üç jenerasyonu yapıtları ile büyüten yazar” olarak da biliniyor.
Pek çok taraftan Cumhuriyet’e tanıklık eden 88 yaşındaki Dayıoğlu ile Reşat Nuri Güntekin’in yardımıyla okul kütüphanesini fetheden taşralı küçük kızın, nam-ı öteki ‘Fadiş’in, bilinmeyenlerini konuştuk.
İlham veren bir hayat hikayeniz var: Maddi manevi zorluklar yaşayan küçük bir kız çocuğu kitaplara sığınıyor ve çocuk edebiyatına taraf veren büyük bir sanatçı oluyor. Bugünden o küçük kıza baktığınızda neler görüyorsunuz?
Çaresizlik görüyorum, hem de en kötüsünü: Öğrenilmiş çaresizliği. Şimdi üç yaşında bir çocukken, babası o küçük kızı terk ediyor. Annesinin parası pulu yok, çalışmak için hemşehrileriyle birlikte İstanbul’a geliyor, hepsi vasıfsız emekçi. O küçük kızı da akrabalarına bırakıyor. Çocuk öylesine çaresiz ki evvel babası kaçırıyor onu, akabinde annesi geri alıyor. Her şey ‘Fadiş’te anlatıldığı üzere. Çocuğun kelam hakkı yok olağan tüm bunlar yaşanırken; normali bu, daima bu türlü olacak, daima taşınacak sanıyor. O denli görmüş zira. Savaş sonrası periyot, para çok değerli, cebinde on kuruş olmayan insan var. Bir getto oluşturmuşlar Meşrutiyet Mahallesi’nde. Eski vakitlerden kalma köşkler var orada, İstanbul’un kalburüstü insanları orada yaşarmış, Şişli moda olunca terk etmişler. O konutlar ucuz ucuz kiralanıyor, hatta oda oda. Bizimkiler komün ömür üzere birer oda kiralayıp yerleşiyor. Artık geçmişe baktığımda o çaresiz kızı görüyorum işte. Akraba meskenlerini dolaşıp dururken kimi yerde itilip kakılıyor, kimi yerde memnun oluyor. Annesi canını dişine takıp çalışıyor ona bakabilmek için. Bunu görüyorum.
Unutamadığınız neler var çocukluğunuza dair?
Dayımın yanında kaldım bir periyot. Annem, bana bakmaları için onlara para gönderiyordu fakat dayım söylememiş, saklamış karısından. Yengem de bana sevabına bakıyor sanırmış, çok sert davranırdı o yüzden. Ben hayvanları çok severim; Duman diye bir kedim olmuştu orada kalırken. Sokak kedisi, nasıl hoş anlatamam. O denli çok severdim ki yengem bile ikna olmuştu, müsaade veriyordu kedinin meskene girmesine. Duman, benim yanımda uyurdu. Kolumda kabuk tutmuş bir yara vardı, gece uyurken açılmış, Duman da sızan kanı yalamış. Yengem, ‘Bu insan kanı tattı, bize ziyanı dokunur,’ dedi, bilgisiz bayandı. Duman’ı meskenden attı. O kadar çok üzüldüm, o kadar çok ağladım ki. Sonra Duman’ın ölüsünü buldum sokakta. Kendi ellerimle gömdüm onu. Bu olanları hiç unutmadım.
Demin de dediğim üzere bazen hırpalandım akraba meskenlerinde, bazen sevildim. Daima düşünürdüm, çok şeyi nasıl kaldırabilmişim diye. Halbuki onlar benim bugünlere gelip bu yapıtları üretmem için yaşamam gereken şeylermiş. Yoksa ben nereden bulup yazacağım o kadar karakteri, o kadar olayı ki hiçbiri birbirine benzemez. Çok şükür 60 yıldır bir defa bile duymadım bu türlü bir şey.
‘BENİ DÖVEN YENGEME BİLE HAKKIM HELALDİR’
Evinde kaldığınız akrabalarınıza dair neler hissediyorsunuz artık?
Beni o beşerler büyüttü, eğitti. Bu yüzden, beni döven yengeme bile teşekkür ederim daima. Hepsine Allah rahmet eylesin, hakkım helaldir. Hepsi bana bir şeyler öğretti. 2 metre Sümerbank basmasını karneyle alırdık. Ondan evvelki yıllarda sabaha karşı kuyruğa girer, karneyle ekmek alırdık. Bunlar şekillendirdi bizi. Nimet nedir bilirdik. Bir yemeğin tadı ya da kokusu beni rahatsız etse de çabucak o günleri hatırlar, bitiririm lokmamı. Peynir ekmekle ya da ekmeğe yoğurt sürerek gün geçirdiğimi bilirim zira. Aş kaynatmak, tencere kaynatmak kolay mı? İşte ‘Geride Kalanlar’ ve ‘Döl’ o günlerin anısı oldu.
‘REŞAT NURİ GÜNTEKİN BANA YATILI OKUL AYARLADI’
Yazma yeteneğiniz şimdi ilkokul sıralarındayken öğretmeniniz tarafından keşfedilmiş. Reşat Nuri Güntekin’in de dahil olduğu bu süreci bir de sizden dinleyebilir miyiz?
Ben ilkokulu Kütahya’da bitirdim, yeniden bir akrabanın yanında. O vakitler kasabada yaşayan aydın aileler kızlarını Kütahya’ya gönderirdi lise eğitimi için. Yanında kaldığım akraba da onlara konutunu açardı. Kırklı yıllarda oluyor bunlar, pansiyonculuk işte. Annem en son oraya bıraktı beni. Kütahya’da ilkokulu bitirince de İstanbul’a götürdü. Meşrutiyet’te akrabalarlaydık yeniden, Nişantaşı Ortaokulu’na yazıldım, artık Nişantaşı Kız Lisesi orası. Reşat Nuri Bey’le orada tanıştım. Sanırım orta birdeydim, benim sırama gelip oturdu, sorular sordu: Niçin geldiniz? Nasıl geldiniz? Nereden geldiniz?… ‘Yokluktan geldik’ dedim. O vakitler herkes bir yerlere göçerdi para kazanmak için. Savaş bitmiş fakat hala dumanı üzerinde; iş yok, aş yok. Ders bitiminde öğretmenim beni Reşat Nuri Bey’in yanına götürdü. “Bu çocuk taşralı” dedi. O vakitler taşralı demek, ikinci sınıf insan manasına gelirdi İstanbul’da. “Ama doğuştan yetenekli… Ben onu geliştirmek için ne yapabilirim?” Reşat Nuri Beyefendi de, “Çocuğa kütüphanenin anahtarını verin, hem temizlesin hem okusun” dedi. Kütüphanenin kapısı kilitli, düşünebiliyor musunuz? Kütüphaneyi örümcek ağları sarmış. Konuttan çul çaput buldum, gidip temizledim. Sonra da hiç çıkmadım oradan.
Sürekli konut değiştiren bir çocuk olarak kendinize kütüphanede bir yuva kurmuşsunuz.
Eve gitmek bile istemezdim. Orada çok beslendim, hele yaz tatillerinde, biz bir yere gidemiyoruz natürel. 3 yıl çıkmadım kütüphaneden. Liseye başladığımda bana yatılı bir okul buldu Reşat Nuri Beyefendi. “Annemle, akrabalarım var. Babam çekip gitti, onları bırakamam” dedim dilim döndüğünce. O vakitler bayanlar pek çalışmazdı. Annem bazen güçlü ailelerin ziyafetleri için yemek hazırlar, beni de yanında götürürdü. Çok hoşuma giderdi, bizim yaşadığımız apartmanlarla kıyaslar, “Nasıl yerler buralar?” derdim kendi kendime. O patırtıda ortaokul ve lise öğretmenlerim yeteneğime sahip çıktı. “Çok okuyacaksın. Öbür yolu yok” dediler. Atatürk Kız Lisesi’nde okudum. Yıllık okunacak kitap listesi verilirdi tüm sınıfa. Hocalarım bana ayrıyeten bir liste daha hazırlar verirlerdi.
Öğretmenleriniz neler söylüyordu yeteneğiniz hakkında?
Bir örnek vereyim, bu da benden anı kalsın size. Bir öğretmenim duvara bir fotoğraf asmıştı, bu resmi anlatan bir kompozisyon yazın dedi. Engelli bir erkek var, bahar gelmiş, kuzular, çocuklar var etrafında. Ben onun çocukluğuna gittim evvel, onu etrafındaki çocuklarla özdeşleştirdim, sonra hayal etmeye başladım ve aklımda beliren kıssayı yazdım. Öğretmen betimlemelerimi usta işi bulmuş, şaşkına dönmüştü. “Hadi o neyse de bu öyküyü nereden çıkarttın?” dedi. “İçimden geldi” dedim. Onlar beni daima destekledi, ben de hiç kopmadım okumaktan da yazmaktan da.
”BU KİBARLIKLA ÖĞRETMEN OLUNMAZ, KİMSE SENİ DİNLEMEZ’ DEDİLER’
Yazarlığa başlamadan önce yaklaşık 15 yıl öğretmenlik yapmışsınız. Bu tecrübe yazın hayatınızı nasıl etkiledi?
Tam ortasından etkiledi. Edebiyata teşebbüs, öğretmenlik sayesinde oldu. İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi’ni yarıda bırakmıştım. Bunun bir nedeni de nişanlı olmamdı. Nişanlım askerdeydi, baktım gemiyi yürütemeyeceğiz, güç iş; öbür etkenler de var, ben de okulu bırakmak zorunda kaldım. O vakitler öğretmen açığı vardı ülkemizde. Ben tüm adımları tamamladım, stajyer öğretmenliğe başladım. Beni deneyimli, sert bir hocanın yanına verdiler, bayan 70 yaşında vardı. O vakitler emeklilik nasıldı bilmem artık. Dersi bana anlattırdı. Sonunda, hiç unutmam, “Kızım” dedi, “İyisin hoşsun da bu kibarlıkla öğretmen olunmaz. Biraz sert ol, masaya elini vur, yoksa kimse dinlemez seni.” O vakitler öyleydi. Beni de bilen bilir, bu yaşıma kadar kimseye sesimi yükseltmedim. Çocuklara bağırmadan, sevgiyle kendimi dinletmeyi de başardım. İşin daha güzeli o öğretmen hanım beni pek sevdi. Öğretmen olduğumda kendi torununu benim sınıfıma yazdırdı. Öğretmenlik, bana çocuk edebiyatı alanında yazma ve daima eser üretme yolu açtı. Hiç bırakmadan yazdım ben. 91 kitabım oldu hepsi yayında. Bana yaşamak için verilmiş bir ödevdi öğretmenlik, çok severek yaptım bu işi. İçimde sevgi kaynar benim, boşa mı aksın? Çocuklara akıttım.
Çocuğun annesi babası Almanya’ya çalışmaya gitmiş, ninesine bırakmışlar yavruyu. Kir pas içinde gelirdi okula. Bir gün sınıfa geldi, bir baktım pantolonu yandan sökülmüş. Ninesi yaşlı bayan alışılmış, görmemiş. Çabucak çektim kenara, okul görevlilerinden iğne iplik istedim, çocuğun pantolonunu sağlamca diktim bir daha yırtılmayacak biçimde. Sevmesem yapar mıydım bunları? Biri kusar, öteki altına kaçırır, çocuk bunlar; oturur onları temizlerdim, hepsi benim evladım üzereydi. Çok sevdim onları. Bu yüzden beşerler sevdikleri işi yapmalı. Üniversite imtihanlarının gidişatına çok üzülüyorum. Zorla, başına vurula vurula ilgi duymadıkları kısımlarda okuyor çocuklar. Yetmiş çocuk vardı benim sınıfımda, inanır mısınız? Çift öğretim vardı hem de. Ben sabahçıydım. Ödevleri denetim etmek bile 20 dakika sürerdi.
Hala görüştüğünüz öğrencileriniz var mı?
Var alışılmış, tanıdığınız pek çok insan var içlerinde. Çok hoş bağ kurdum öğrencilerimle, kendi evlatlarımmış üzere yetiştirdim hepsini.
Sanat hayatınızda 60 yılı geride bıraktınız. Bölüme girdiğiniz birinci yılları nasıl hatırlıyorsunuz?
Bizim memlekette, Kütahya- Emet’te, çok telaşlı, dehşet içinde beşerler için ‘başı kesik tavuk gibi’ denir, ben de öyleydim işte. 40 santimetre penceresi olan bir bodrum katına gelin gitmiştim, altı ay sonra rutubetten kaçmak zorunda kaldık. Oradan geldik bugünlere. Ortaokuldayken çocuklara ders vermeye başlamıştım. Lisede çıtam yükseldi, daha çok çocuğu çalıştırdım. Çocuklar şakır şakır geçiyordu sınıflarını. O devir konuta erkek öğretmen sokmak istemeyen kalburüstü aileler, çocuklarına ders vermem için peşime düştü. Kimi bayanlar beni kapıda beklerdi. Neden dersiniz? Yardımcısı 17.00’de gidiyor, ben de 16:30 üzere varıyorum onlara. Hanımlar konken oynardı o vakit. Çocuğu bana bırakır, “Ben gelmeden gitme, ne olur” derlerdi. “Peki” derdim. Haftada 7,5 lira kazanırdım o vakitler.
”FADİŞ’ VE ‘YEŞİL KİRAZ’ YILLARCA KÜTÜPHANEMDE BEKLEDİ’
Türkiye’de çocuk edebiyatının kurucularındansınız. 60’lı yıllarda bir bayan olarak bu mesleği inşa ederken ne üzere zorluklar yaşadınız?
İlk kitabımı bastırmak için kapı kapı gezerken sütsüz bir yayınevi sahibi çıktı karşıma. Yanıma oğlumu alır giderdim yayınevleriyle görüşmeye, o benim sigortamdı. Gençtim, yüzüme bakılırdı. Makyaj falan yapmazdım ancak hayat doluydum. Bir iş yapmaya çalışıyorum, gözlerim ışıl ışıl. O yayınevine de bir ay evvel ‘Fadiş’i bırakmıştım. Kitabın durumunu sormak için gittim. Sahibi eğitimciydi, “Ben okumadım kitabı” dedi. ‘İstersen boğazda bir öğlen yemeği yiyelim seninle. Tanıdığım bir yer var, kimse de görmez. Orada anlatırsın romanını, kararını veririz’ dedi. Ben neye uğradığımı şaşırdım, yıkıldım. Aldım belgemi çıktım.
Kitap bastırmada çok zorlandım. Yunus Nadi Hikaye Ödülü’nü kazanınca bir ışık parladı, kabul görmeye başladım lakin bunun olması iki yılı buldu. Bu müddette Cağaloğlu’nun yokuşlarını arşınlayıp durdum. ‘Fadiş’, kütüphanemde altı yıl bekledi keza ‘Yeşil Kiraz’ da o denli. Ben kendime inancımı hiçbir vakit kaybetmedim. Çok şükür kitaplarım da çok sevildi.
‘ABDİ İPEKÇİ VURULDUĞUNDA ORTALIK ÇOK KARIŞTI’
Yayıncılık bölümünde ilerleyişiniz nasıl oldu?
İlk yayınevim Milliyet’ti. Sonra Altın Kitaplar’a geçtim. Kırk yılı aşkın müddettir de oradayım. Bir yayınevinden başkasına dolaşacak biri değilim, sevmem o denli şeyleri. Altın Kitaplar’ın o vakit da dört dörtlük işverenleri vardı; güngörmüş, eğitimli insanlardı. Bir yerlerden para kazanıp bu işlere girmiş bireyler değillerdi. Çok hakları vardır onların yayıncılık dalına. Çok roman basarlardı, halka edebi zevki verdiler. Abdi Beyefendi (Abdi İpekçi) vurulduğunda ortalık çok karıştı. Tarık Dursun, Milliyet’ten ayrıldı, beni de Altın Kitaplar’a yönlendirdi. Tarık Beyefendi, Altın Kitaplar’ın yöneticilerinden Turhan Bey’le (Dr. Turhan Bozkurt) konuşmuş. “Bir kız var” demiş, “Öğretmen. Bir kitabı çıktı, bestseller oldu birinci günden.” Turhan Beyefendi de “Tanışalım” demiş, o denli başladı her şey. Tarık Beyefendi, bana haber verdi sonra. O denli sevindim ki. “Ben onların kitaplarını çok okurum, Agatha Christie’yi çok severim” dedim. Turhan Bey’le mutabakat yaparken aklıma Abdi Beyefendi geldi, başladım ağlamaya. Onun vurulmasını hazmedememiştim. Turhan Beyefendi, “Kardeşim, bir şey mi oldu? Seni üzecek bir şey mi söyledim?” dedi. Çok kibar, düzgün bir insandı. Neden ağladığımı duyunca da “Seni tanıdığıma sevindim, vefalı beşersin demek” dedi. O gün bugündür çok hoş bir çizgide ilerliyoruz yayınevimle.
Kitaplarınızı birinci evvel eşiniz Cevdet Bey’e okuturmuşsunuz. Cevdet Dayıoğlu’nun sanat hayatınıza katkılarından bahsetmek ister misiniz?
O kadar çok emeği var ki üzerimde. Ben hassas biriyim, bir şeye üzülür, yıkılırım, o beni teselli ederdi, yine yazmaya ikna ederdi. “Bunlar senin için deneme, bak ileride şöyle olacak, bunları başaracaksın” der yüreklendirirdi beni. Yazmaya küsmeme asla müsaade vermedi. Kendisi de hastalığının son altı ayına kadar işine devam etti, çok çalışkandı. Işık içinde yatsın. Mesela ‘Dört Kardeştiler’i yazmak aklıma geldiğinde Cevdet’le bir yemekteydik. Kesemize nazaran bir yerlere masraf yemek yerdik ortada. “Cevdet, aklıma çok hoş bir kitap fikri geldi, çabucak onu yazalım bir yere” dedim. Yazık, adamın da lokması kursağında kaldı. Kenarda bir peçete duruyordu, aldı çabucak yazmaya başladı söylediklerimi. Sonraki gün bir baktım. Tül üzere ince peçeteye gerili önlü yazmış bir de, okunmuyor hiçbir şey. “Koş Cevdet, ben bunu okuyamıyorum” dedim. ‘Dört Kardeştiler’in kıssası de böyleydi.
‘GENÇLİK YILLARIMDA MERHUM UĞUR MUMCU’NUN İMZA GÜNLERİNE ÇOK ÖZENİRDİM’
1970’te birinci kitabınız ‘Döl’ yayımlandı, akabinde da ‘Fadiş’… Sonrasında durmaksızın üretmeye devam ettiniz. Gülten Dayıoğlu’nun müelliflik hayatının dönüm noktaları var mı?
Bunu soran olmamıştı daha evvel, söyleme fırsatı bulamamıştım o yüzden. Birinci dönüm noktam öğretmenlikti. Sonra bilim kurguya teşebbüs, okullara gitmeye başlamak… Yoktu o denli şeyler evvelce. Sonra imza günlerim oldu, büyük bir dönüm noktasıydı benim için. Fuar kalabalıkları beni çok ürkütmüştü birinci başta. Herkesin önüne imzacısı gelir de ya bana kimse gelmezse diye endişelenirdim. Pek gençtim o vakit. Birinci fuar Taksim’de Etap Otel’in altında açılmıştı. Sonra Lütfi Kırdar’ın orada açıldı. Akabinde uzun yıllar Tepebaşı’ndaydık. Merhum Uğur Mumcu gelirdi kolunun altında kitaplarıyla, gerisinden 15-20 kişi olurdu, daha oturmasına fırsat vermeden imzacılar üşüşürdü başına. Ne kadar özenirdim ona, “Acaba benim de bu türlü bekleyenim olur mu yoksa herkes güler geçer mi?” Gerimden, “Bak yazık boş oturuyor,” derler mi, diye endişelenirdim. Birçok kişi var bu görüş yüzünden imzaya oturmayan, benim jenerasyonumdan. Hiç duydunuz mu? Ben gördüm de. O iş yürek ister. Biz neler yaşadık fuarlarda, ne sıralar ne kuyruklar. Hala o denli çok şükür. Okurlarım beni hiç bırakmadı, onlar tuttu beni birlikte bugünlere geldik.
Siz sormasanız söylemezdim sahiden, ben bile düşünmemiştim dönüm noktalarımı. ‘Ece ile Aziz’in basılması da kıymetliydi benim için. Yazdığım çocuk piyesleri radyolarda sergilendi. Başta ‘Fadiş’ olmak üzere pek çok yapıtım radyo oyununa uyarlandı. O periyodun tanınmış tiyatro sanatkarları Nezahat Tanyeri, Nedret Güvenç, Vedat Demirci üzere isimler yer aldı bu çalışmalarda. Benim hiç kelam etmediğim bir işim daha var. 1 yıl kadar hem öğretmenlik hem de sabahları TRT İstanbul Radyosu’nda köy saatinde eğitim konuşmaları yaptım. Sonra gazeteye yazmaya başladım, bunlar yürek gerektiren dönüm noktaları. Evvel Cumhuriyet, sonra Milliyet’te yazdım. Röportaj dizisi hazırladım, Alman personel çocuklar hakkında. Bir de o istikametim var. 60. yılım için bu ayrıntıları eşelemeniz beni çok memnun etti, teşekkür ederim. Ben bile ne vakittir düşünmemişim bunları. Âlâ ki yapmışım hepsini. İşte bunlar benim dönüm noktalarım.
‘ABDİ İPEKÇİ MAKALEMİ BEĞENMEDİ, AĞLAYA AĞLAYA MESKENE DÖNDÜM’
Röportaj yapmayı, makale yazmayı nasıl öğrendiniz?
Ben makale yazmayı, röportaj yapmayı Abdi İpekçi’den öğrendim. Abdi Bey’in sert bir yanı vardı. Milliyet’e götürdüğüm birinci makalem on bir sayfaydı. Bunu görünce bana sesini yükselterek, “Böyle makale olmaz” dedi. “En uygun makale iki buçuk bilemedin üç sayfadır. Okur aramayacak, sen ne anlatıyorsan gümüş tepside sunacaksın onlara.” Ben başladım ağlamaya. Çok gençtim o vakitler. Elimde kağıtlarla meskenin yolunu tuttum. O vakitler daktilom da yok, her şeyi elimle yazmışım. Küçük oğlum Murat Dayıoğlu o vakitler 3-4 yaşlarındaydı. Kapıda karşıladı beni. Ağladığımı görünce, “Kim ağlattı seni anne? Gidip bir baş atayım” dedi. “Abdi Beyefendi, makalemi beğenmedi oğlum, ondan ağlıyorum” dedim. Konutumuzda devamlı Abdi Bey’in ismi geçerdi. Merhum eşimin Galatasaray Lisesi’nden arkadaşıydı. Oğlum bu defa, “E sen de onun beğeneceği biçimde yaz o zaman” demesin mi? O da payladı beni. Sonra Abdi Bey’in dediği üzere yazmayı öğrendim.
‘OĞLUMA HİKAYELER ANLATIR, BEĞENDİKLERİNİ ÖĞRENCİLERİME OKURDUM’
Bu kadar ağır bir formda çalışırken aile hayatınızı nasıl istikrarda tuttunuz?
Çok yoruldum lakin doya doya yaşadım. En çok özlediğim şey uykuydu. Gece yarılarına kadar çalışırdım. Çocuğu bırakır okula koşardım, sonra gelir karnını doyururdum. Yemeği bitince yatağımıza uzanır üzerimize battaniyemizi örterdik. Ben ona masal anlatırdım, esasen çocuk öykülerim birinci buradan çıktı. Oğlumun beğendiği hikayeleri bir kenara muharrir, sonra da sarfiyat öğrencilerime okuturdum. Oğlum uyurken elini saçlarıma dolardı. 30. yılımda hazırlanan kitapta yazan bir kelam vardı: Annem bana masal anlatırdı. Ben elimi saçına dolardım, kaçarsa yakalayayım diye. Lakin kaçardım. Saat üç buçuk oldu mu özel derse giderdim. Dersler bitince markete, pazara uğrar, oradan da meskene gelirdim. Akşam 8 buçukta yemeğe otururduk. Sonra eşimle çocuğum uyusun diye gözlerinin içine bakarım. Onları yatırdığım üzere salona geçer, daktilomu çıkarır, orta kapıları kapar yazmaya başlarım.
‘Fadiş’, üç nesli büyütmüş bir eser. Birçok çocuk edebiyatı müellifinin yaptığı üzere çok tutmuş bir karakter üzerinden öteki kıssalar üretebilirsiniz fakat yapmadınız, neden?
Şimdi herkes bunu yapıyor. Ece ile Murat, Ece ile bilmem ne, Ece köye gitti… ‘Ece ve Ulu’dan esinlenmeler de var tamam lakin Ayşegül serisini olduğu üzere alıyorlar. Bölemem ‘Fadiş’i ben, elletmem. Parçalayamam. Epey yıl sinemaya uyarlanmasını da bu yüzden istemedim, zira o benim hayatım. Acısıyla tatlısıyla. Yeni karakterler yarattım. Ayşegülleri Türkçeye uyarladım. Fazla Fransız’dı bizim için. Mesela bir Fransız peyniri geçiyordu kitapta. Bizde kimse bilmez onu, ben keçi peynirine, lor peynirine döndürdüm.
‘Fadiş’in hayat hikayenizden izler taşıdığını biliyoruz. Okurun Fadiş’i bu kadar sevmesi, benimsemesi size neler hissettiriyor?
10 defa okudum diyenler var. Yetişkinler de çok okuyor ‘Fadiş’i. Yaşını başını almış bayanlar fuarda gelir, ‘Fadiş’ imzalatır. Ben Fadiş’im, o yüzden çok memnun oluyorum ‘Fadiş’in sevilmesine. Başım okşanmış üzere hissediyorum. Onur duyuyorum. Sevildiğimi hissediyorum. Bu çok kıymetli bir şey. Sevilmezsen kararırsın, ben ışıyorum bu sayede. ‘Fadiş’in yeri bende farklı. Bu hüzünlü lakin mecbursunuz artık yazmaya. Çocuklarıma vasiyet ettim, ben ölünce mezar taşımın üstüne ‘Fadiş’, altına Gülten Dayıoğlu yazın diye. ‘Fadiş’ benim için o kadar kıymetli.
Bu yıl birebir vakitte Cumhuriyet’in 100. yılı. Neler söylemek istersiniz?
Ben Cumhuriyet çocuğuyum. Atatürk ihtilallerinin kalbinde büyüdüm. Cumhuriyet’imizin yüzüncü yılında sanat hayatımın 60. yılına erişmek benim için farklı bir gurur ve memnunluk.